دوره گــــــرد

*و اینچنین است که تو خدایی هستی که در اوّل بودن، اوّلی؛ و در این ویژگی، دائم و جاویدی و هرگز زوال نمی پذیری.

و من بنده ای هستم که در عمل، ضعیفم؛ ولی اَمَل و آرزویم بزرگ است. اسباب وصول به سعادت، از دست من خارج شده؛ مگر آنچه رحمتت به دست من رسانیده است؛ و رشته های آرزو ها از من گسیخته شده؛ مگر آنچه من بدان چنگ انداخته ام؛ که همان عفو و بخشش توست. آنچه از طاعت که بتوانم آن را به حساب آورم، در نزد من اندک است؛ و آنچه که بدان باز می گردم، یعنی معصیت و نافرمانی تو، زیاد است؛ و بر تو دشوار نیست که بنده ی بدکرده ات را ببخشی.

پس اینک از من درگذر. *

* قسمتی از دعای سی و دوم صحیفه ی سجادیه *